Op 14 december overleed Jan Van Ermengem. De begrafenis vond plaats in intieme kring.

Wij delen in het verlies, in het bijzonder met echtgenote Lisbeth, en kinderen Caroline en Nick, alsook hun echtgenote en kinderen.


Zoals het nogal dikwijls gebeurt binnen de korfbalsport werd Jan in de voetsporen van zijn dochter Caroline in 1988 lid van Boeckenberg. Of was het in de voetsporen van zijn echtgenote Lisbeth ?  Wat het er ook van zij, hij bleef niet lang passief langs de lijn als supporter, maar geraakte dra betrokken als werkende kracht binnen de vereniging.  Via de jeugdcommissie en andere, werd hij verkozen tot de Raad van Beheer en fungeerde daar jaren als een precieze, attente en correcte secretaris.

Het was ook toen dat ik Jan leerde kennen. Letterlijk dan.  Want in eerste opzicht leek hij moeilijk te benaderen, recht door zee, niet verlegen om zijn mening te ventileren en zijn principes te handhaven.  Na vele gesprekken oa. in het hoekje aan de toog van het oude clubhuis en aan de wedstrijdtafel bij de thuiswedstrijden van de fanions maakte ik ook kennis met de persoon Jan Van Ermengem, zijn zin voor humor en zijn hulpvaardigheid.  Vooral als het met computer te maken had, een raakpunt met zijn professioneel leven bij het RUCA (later U-A), kwam hij op zijn manier met oplossingen en raad.

Via de etentjes na de laatste thuiswedstrijd in de zaal, verdiepten de contacten zich. Ook nadat Jan zich uit de actieve werking in de club had teruggetrokken, alhoewel hij het reilen en zeilen van zijn Boeckenberg steeds op de voet is blijven volgen.  Zo kwam het tot wederzijdse gezellige bezoekjes en feestjes aan huis en etentjes in restaurants, tot een bezoekje aan zijn favoriete stekje in het zuiden van Frankrijk toe.  Het werd me daar meteen duidelijk waarom Jan liever met de auto op reis ging, als ik de stapels boeken zag die tijdens die vakanties werden verslonden.

Kort na zijn pensionering sloeg het noodlot een eerste keer toe, longkanker. Zijn leven hing een tijdje aan een heel dun draadje.  Jan vocht terug en zou dat blijven doen.  Keer op keer, daarbij geholpen door zijn joi de vivre, zijn wil om te overleven.  Hij moest zijn levensritme wel wat aanpassen, maar het weerhield hem lang niet om zijn dochter te gaan bezoeken in de Limburg of om zijn vakantieplekje in Frankrijk op te zoeken.  En als dat laatste niet meer lukte, werd het ingeruild voor een maandje aan de Belgische kust.  Zoals dit jaar nog in september.  Jan was ook een realist en legde daarom zijn laatste levenswensen duidelijk vast.

Niet lang na zijn vakantie in september diende Jan aanvang november opnieuw met spoed te worden opgenomen in het ziekenhuis. De jarenlang strijd die hij tegen de gevolgen van zijn ziekte had gevoerd, hadden het uiterste van hem gevergd en zijn lichaamskracht helemaal uitgeput.  Na een laatste afscheid van zijn naaste familie, en zoals hij het zelf wilde, heeft Lisbeth hem afgelopen donderdag in alle rust laten gaan.

We betuigen onze steun en ons medeleven bij het heengaan van Jan aan zijn echtgenote Lisbeth, zijn kinderen Caroline en Nick, en hun echtgenoten Filip en Nancy, aan zijn oogappels de kleinkinderen, familie en vrienden. Met spijt hebben we hem moeten laten gaan.  We zullen nog lang aan hem denken.

De uitvaart vindt plaats in intieme familiekring.

Voor de Raad van Bestuur
Dirk Poschet